Passo del Mortirolo

9 juni 2017

De Mortirolo. Veel roder wordt een hoogteprofiel niet. 

In de Giro van 2017 stond de beklimming vanuit Edolo op het programma, maar de meest gebruikelijke kant is die vanuit Mazzo in Valtellina. Armstrong noemde deze beklimming de zwaarste beklimming die hij ooit had gereden. Een stuk minder lang dan de Stelvio, maar, met een gemiddeld stijgingspercentage boven de 10%, een stuk steiler. 

Tijdens onze Bormio-week (2017) hadden we de Mortirolo (uiteraard vanuit Mazzo) voor het laatst bewaard, want wie wat bewaard heeft wat (waarvan hij badend in het zweet wakker wordt bij de gedachte). Op de vooravond bespraken we alle scenario's. Wat als de klim te zwaar is, is het dan überhaupt te doen om rechtsomkeer te maken of is afdalen te gevaarlijk op deze klim? En kan je dan alsnog een andere kant beklimmen? De angst zat er goed in. Ondanks dat we de vele moeilijke beklimmingen vanuit Bormio hadden gedaan, maakten we onszelf zorgen over het hoogteprofiel van deze killer.

Het was een onwijs gave klim om te doen. Hij begint gelijk steil en je krijgt nergens rust. Je slingert door weilanden heen, door bossen en je ziet nauwelijks verkeer. Smalle paden waar iedereen zijn eigen strijd met de berg aangaat. Veel staan op de pedalen! Het was verstandig om deze klim aan het einde van de week te doen, zodat de benen gewend waren aan het klimmen. Op moment van schrijven zijn er inmiddels enkele maanden verstreken na de klim. En grappig wat tijd doet met een fietser. De klim is in mijn gedachten al lang niet zo zwaar meer. Ik krijg bijna zin om morgen naar Mazzo te rijden en de beste heuvel (meer is het niet meer in mijn gedachten) ongetraind te beklimmen. Kan ook komen door de angst die we vantevoren hadden voor de klim. 

Na acht kilometer bereik je het monument voor Pantani. Voor de meesten een welverdiend foto-momentje (zodat je de benen kan strekken en wat water kan drinken). Als je daar bent aangekomen, heb je het zwaarste al gehad, het vlakt iets af en je hebt nog maar vier kilometer te gaan. Op de top wacht extreme voldoening. De berg die velen als zwaarste berg ooit in een grote ronde beschouwen is gewoon bedwongen, wat een mooie prestatie!