De drol van Tom Dumoulin
Tom Dumoulin - de koning van de 100e editie van de Giro (2017)
Op dinsdag 23 mei 2017, een paar weken voor onze beklimming, ging de Giro over de Stelvio. De niet-klimmers in het peloton kregen knikkende knieën als ze het routeschema erbij pakten: eerst de Mortirolo (vanuit Edolo) en daarna nog twee keer de Stelvio (vanuit Bormio en daarna vanuit Santa Maria). We zaten aan de buis gekluisterd. Hoe erg zou de beklimming zijn? En misschien nog wel belangrijker: hoe zou Tom Dumoulin zich staande houden? Het werd een legendarische rit. Tom Dumoulin reed in het roze met ruim 2 minuut en 40 seconden voorsprong op Quintana. Tot aan de voet van de tweede beklimming van de Stelvio zaten de favorieten bij elkaar. Tom had net weer gezelschap van ploeggenoot Laurens ten Dam gekregen, die zich vanuit de kopgroep had laten afzakken om zijn kopman bij te staan. De Zwitserse grens werd gepasseerd. Nog een kleine kilometer totdat de beklimming van de laatste berg van de dag zou aanvangen. "Laurens, ik hou het niet meer." Bij een groot verkeersbord zet Tom zijn fiets aan de kant, trekt zijn kleding uit en doet zijn behoefte aan de kant van de weg.
De motor met de cameraman erop rijdt door. Gelukkig. Nog één keer draait de camera terug naar Dumoulin om daarna het peloton te volgen.
Het kan niet waar zijn! De rozetruidrager die afstapt om te kakken. Ook de renners in het uitgedunde peloton weten eerst niet wat ze moeten doen. Ze besluiten door te rijden. Tom heeft ruim een minuut nodig om zich weer op zijn fiets te hijsen. Die minuut is hij kwijt op de rest. Erger: hij staat er alleen voor. Dertien loodzware kilometers alleen. Dumoulin levert een topprestatie. Hij verliest maar net meer dan twee minuten en behoudt zijn roze trui. Velen dachten dat de drol hem uiteindelijk fataal zou worden in de Giro, maar hij houdt stand en weet in de afsluitende tijdrit de benodigde 53 seconden op Quintana ruimschoots goed te maken. De Giro van 2017 is wielerhistorie in Nederland. En het drolmoment zal niemand immer vergeten. De drol die Tom net niet de Giro kostte.
Het bord is duidelijk herkenbaar. 'Over 500 meter linksaf naar de Umbrail pass' (de Zwitserse kant van de Stelvio). Het kostte dan ook weinig moeite om de plek te vinden. We waren immers op zoek. Zou er al iemand zijn geweest? Zou iemand de plek al heilig hebben verklaard? Een krappe twee weken waren verstreken en we waren ervan overtuigd dat er vast al wat wielerattributen waren neergelegd. Een wielerbedevaartsoord in wording.
Niets van dat. Had dan niemand het historisch besef waarvan wij doorspekt waren? Of was het gewoonweg te vroeg in het jaar en speelde de drol van Tom een grotere rol bij ons, omdat we toevalligerwijze in de buurt waren?
Het spoor van het door Tom platgetrapte gras was duidelijk zichtbaar. Hier liep hij. Hier stond hij. Hier hurkte hij en hier haastte hij zich weer terug de weg op. Het bewijs lag er nog. Nu niet meer..
Het bewijs moet natuurlijk vereeuwigd gaan worden. Hebt u een wielermuseum, bent u fan van Tom of op een andere manier geïnteresseerd? Neem dan even contact op.
